Αθηναϊκή Ορέστεια

Στη δημοκρατία κανείς δεν περισσεύει, ακόμα και για τις Ερινύες στην Ορέστεια του Αισχύλου βρίσκεται ένας θετικός ρόλος για να παίξουν μέσα στη Αθηναϊκή κοινωνία.

Σήμερα η τραγωδία καλά κρατεί και κάποιοι ΠΡΕΠΕΙ να περισσέψουν είτε λέγονται πολιτικοί, αναρχικοί, συνδικαλιστές ή επιχειρηματίες, για όλους υπάρχει μια καλή δικαιολογία διωγμού.
Είναι λογικό το ότι σήμερα κάποιοι περισσεύουν διότι ΔΕΝ έχουμε δημοκρατία άραγε λοιπόν έχουμε Χούντα; Ακόμα όχι.

Πάραυτα κάνουμε ότι περνά από το χέρι μας για να την αποκτήσουμε διότι με βίαιους προπηλακισμούς πέρα από το ότι παίρνουμε την μορφή του τέρατος που τόσο μισούμε οδηγούμαστε είτε σε εμφυλιακές καταστάσεις ή στην αύξηση του αστυνομικού χουντικού κράτους, προσωπικά ποντάρω στο δεύτερο, δεν το σκέφτηκα πολύ, απλά άκουσα τα λόγια του Άσιμου περί επαναστάσεως.

Άρα τι κάνουμε ;

Καταρχήν πρέπει να επανεξετάσουμε τον εαυτό μας και τον βαθμό εξάρτησης που έχουμε με τα χρήματα διότι όσοι είναι εξαρτημένοι είναι εκ των πραγμάτων και σκλαβωμένοι, αυτό ισχύει είτε έχουμε χρήματα, είτε όχι.

Σε τούτο τον κόσμο γεννιόμαστε ελεύθεροι όμως κατά την πορεία μας αυτή την ελευθερία την ξεπουλάμε σε δόσεις μέσα στα γιουσουρούμ της ζωής. Για αυτή την πουλημένη ελευθερία πρέπει να δακρύζουμε κάθε μέρα που περνά διότι είναι ανεκτίμητη και όταν αυτή στερέψει τότε μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να την ξανακερδίσουμε, ίσως ν’ακούγεται μοναχικό και άγριο αλλά έτσι είναι και ο τρόπος που γεννηθήκαμε.

Η εποχή άλλαξε, το κράτος Πατέρας τελείωσε, άραγε τελειώνει και το κοινωνικό κράτος; <<Δώσε καλό, πάρε καλό>> είπε η Αθηνά στις ερινύες, πάλι η λύση μας έρχεται από τα παλιά.

Ο κάθε ένας από εμάς ας προσφέρει εθελοντικά ότι καλύτερο έχει χωρίς αντάλλαγμα, θα του απαντηθεί σίγουρα από την ίδια την ζωή διότι θα πολλαπλασιαστεί μέσα στην κοινωνία, με τον ίδιο τρόπο που πολλαπλασιάζεται και η εύκολη διέξοδος της βίας στη βία.

Ο προπάππους μου έλεγε <<Στη ζωή ποτέ μην βάλεις φαρμάκι μέσα σου>>  έζησε 105 χρόνια και πέθανε χαρούμενος, ποιος ξέρει ίσως είχε διαβάσει και τον τελευταίο στοίχο της Ορέστειας << Χαρείτε !Χαρείτε! Χαρείτε, εσείς που θέλετε να ζείτε με σοφία αληθινή.>> .

Σίγουρα ορισμένοι θα το κρίνουν αυτό σαν απάθεια, όμως να τους θυμίσω ότι παρολο που ο Gandh είπε <<Προτιμώ τους βίαιους από τους απαθείς>>  ο ίδιος αποστρεφόταν την βία και μόνο απαθείς δεν ήταν, δείχνοντας μας ότι υπάρχει και άλλος δρόμος ο οποίος όπως ορθά λέει ο Γκάτσος <<χαράζεται με φωτιά και με μαχαίρι>> μόνο που για εμάς τους Χαζούληδες η φωτιά είναι η καρδιά και μαχαίρι το μυαλό.

Υ.Γ. Δεν έχω σκοπό να κάνω μαθήματα διαχείρισης της ελευθερίας, ούτος ή άλλος όλα είναι υποκειμενικά, το κείμενο αποτελεί κυρίως προϊόν αυτοκριτικής.

Ενημέρωση :

Το γνωμικό του Gandh κανονικά λέει <<Είναι καλύτερα να είμαστε βίαιοι, αν υπάρχει βία στην καρδιά μας, από το να βάλουμε έναν μανδύα μη-βίας καλύπτοντας έτσι την ανικανότητα μας.>>.
Το βρήκα δυστυχώς κακοδιατυπωμένο στο διαδίκτυο και το έβαλα στο άρθρο χωρίς τον σωστό έλεγχο.