Μεταναστεύουν τα όνειρα, όχι τα μυαλά.

Αποφάσισα μετά από χρόνια να ανοίξω το σκονισμένο σεντούκι αυτού του blog.

Ήθελα καιρό να αποτυπώσω τις εμπειρίες των τελευταίων ετών, όμως, στην προσπάθεια το κείμενο να έχει “happy ending”, υπήρξαν πολλαπλά εμπόδια.

Ένα εμπόδιο για παράδειγμα ήταν η οικογενειακή επιχείρηση, που έκλεισε μετά το καταλυτικό χτύπημα των capital control το 2015.

Μπορεί και τα παρελκόμενα ψυχοσωματικά που ακολουθούν από ένα τέτοιο σοκ, ενώ ήδη λειτουργούσες υπό καθεστώς πίεσης τα προηγούμενα χρόνια.

Από την άλλη, είχα την ευκαιρία να ξεκουραστώ κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας. Ήταν ιδιαίτερα χαλαρωτικό, να τρέχω όλη μέρα κυνηγώντας την ουρά μου. Υπήρχαν και τα ευχάριστα διαλείμματα, όπου αγόραζα καφέ για άχρηστους αξιωματικούς, οι οποίοι, δεν ήταν ικανοί ούτε γι αυτό. Είχαν βέβαια και οι αξιωματικοί τις έγνοιες τους, όπως το αν θα βγει κανονική και στην ώρα της, η σύνταξη στα 55. Ένας μάλιστα ήταν ιδιαίτερα απασχολημένος, διότι έψαχνε όλη μέρα playmobil (ναι, playmobil) στο ebay, καθώς ήταν συλλέκτης. Περιττό να αναφέρω, πως μία πρωτοβουλία μου για ένα έργο, αμισθί, πήγε άκλαυτη. Ούτως ή άλλως, η ηθική ανταμοιβή, ερχόταν στο τέλος του μήνα, που λάμβανα το ποσό των 8,80€ (και μια χλέπα) για τις πολύτιμες υπηρεσίες μου.

Στη συνέχεια, ως ελεύθερος πολίτης, ξεκίνησα την εύρεση εργασίας. Θεωρώ πως ήμουν από τους τυχερούς, διότι βρήκα εργασία σε πολυεθνική (τρομάρα της). Ναι μεν δούλευα σαν το σκυλί, ναι μεν πληρωνόμουν -στην κυριολεξία- τρεις και εξήντα, αλλά ο μισθός έμπαινε στην ώρα του. Γιατί στην αγορά του Ελληνικού ιδιωτικού τομέα, αυτό είναι το ζητούμενο, να μπαίνει ο μισθός στην ώρα του. Όλα τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες.

Ζώντας το αδιέξοδο του Ελληνικού ιδιωτικού τομέα, αποφάσισα να προχωρήσω σε μια νέα επιχειρηματική κίνηση, συνδυάζοντάς τη με πρόταση ΕΣΠΑ, αφου ήταν αδύνατο να ξεκινήσω διαφορετικά. Η γραφειοκρατία ατελείωτη, αλλά η πρόταση εγκρίθηκε. Να λοιπόν, που όταν υπάρχει θέληση όλα γίνονται, σωστά; λάθος!

Αφού το ΕΣΠΑ εγκρίθηκε και ξεκίνησα τη σύσταση εταιρείας, διαπίστωσα -μετά από συζητήσεις με έμπειρους οικονομολόγους- πώς τίποτα δεν ήταν όπως φαινόταν. Για παράδειγμα, ο μηχανισμός εκταμίευσης εύκολα οδηγούσε στο να χρωστάς ταυτόχρονα σε τράπεζες και δημόσιο. Παράλληλα, ξεκίνησε ο ΕΦΚΑ που ανέβασε τη φορολογία επί των κερδών στο 80%.

Οπότε, ακόμα και με ΕΣΠΑ, για να ανοίξεις επιχείρηση στην Ελλάδα, είτε πρέπει να είσαι τρελός ή να διαθέτεις κεφάλαιο ή όπως αφοπλιστικά με συμβούλευσε ο λογιστής, “τα μισά να είναι μαύρα”. Εν ολίγοις, τελείωσε και αυτή η ιστορία, η οποία είχε και αστεία μεγάλο κόστος, ειδικά, για μια εταιρεία που δεν έκοψε ούτε ένα τιμολόγιο.

Και τώρα. Τι κάνουμε ;

Το σκεφτόμουν χρόνια, άλλα ξέρεις, είναι η ρουτίνα. Η ρουτίνα προκαλεί φόβο, γιατί δημιουργεί τη ψευδαίσθηση της ασφάλειας.

Δεν θα κρύψω, το πόσο χαμένος ένιωσα, όταν με μια βαλίτσα στο χέρι, ανέβηκα στο αεροπλάνο. “Να πάω που; Να κάνω τι;” σκεφτόμουν, ένιωθα σαν το ψάρι που χάνει την ανάσα του όταν του αλλάζεις γυάλα.

 

 

Πέρασαν τέσσερις μήνες. Παραδόξως, οι τραγικές συνθήκες διαβίωσης δεν με ενόχλησαν, αντίθετα αναπληρώθηκαν με ένα αίσθημα εξερεύνησης. Η ανάγκη ερμηνείας του αγνώστου, ενδέχεται να είναι και ο λόγος, που η παιδική μας ηλικία θυμίζει μαγική. Η παιδικότητα, που σταδιακά πνίγεται, στην ρουτίνα της ενηλικίωσης.

Στο μυαλό μου ζούσα μια περιπέτεια, συναντούσα άγνωστα μέρη και γνώριζα νέους ανθρώπους από όλα τα μήκη της γης. Αν αυτό, δεν είναι περιπέτεια, τότε τι είναι;

Μοναδικός μου στόχος ήταν μια σοβαρή θέση εργασίας. Η αγορά της Ελλάδα ζητά επαγγέλματα χαμηλής ειδίκευσης και το “Jack of all trades” ευδοκιμεί. Η αναπροσαρμογή των επαγγελματικών μου δεξιοτήτων ήταν από τα μεγαλύτερα εμπόδια που έχω αντιμετωπίσει.

Υπήρξαν πολλαπλές απορρίψεις, μέχρι που δέχτηκα δύο προτάσεις εργασίας. Ήταν από τις περιπτώσεις, που η ηθική ανταμοιβή είναι μεγαλύτερη από τη χρηματική.

Το εργασιακό περιβάλλον δεν θα μπορούσα ούτε να το ονειρευτώ. Όπως και την υπερβολικά ευγενική συμπεριφορά των προϊσταμένων που, ορισμένες φορές, φτάνει στο σημείο να με φοβίζει.

Το σημαντικότερο είναι πως έχω αρχίσει πάλι να ονειρεύομαι. Σχεδιάζω ήρεμα νέες ιδέες. Το μέγεθος της αγοράς, καθώς και το χαμηλό κόστος, ίδρυσης / συντήρηση μιας επιχείρησης είναι παράγοντες που πιθανόν, ξανά, να με οδηγήσουν στο δρόμο της επιχειρηματικότητας. Συγκεκριμένα, στα λειτουργικά έξοδα, συμφέρει περισσότερο εδώ, παρά στην Ελλάδα με 100% χρηματοδοτούμενο ΕΣΠΑ.

Λένε, πώς τα “μυαλά” φεύγουν από τη χώρα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα. Τα “μυαλά”, αγαπητέ, έφευγαν και πριν την κρίση, αλλιώς δεν θα ήταν “μυαλά”. Πίσω, έμεναν οι αφελείς που απλά ήθελαν να παράγουν. Αφελείς, διότι πολεμούν σε χώρα με 80% φορολογία στα κέρδη, και σε αγορά με αναλογία εργαζομένων – συνταξιούχων στο 1,3. Εκ των οποίων εργαζομένων, οι μισοί είναι κρατικοδίαιτοι.

Γνωρίζω επαγγελματίες στην Ελλάδα πνιγμένους στα χρέη, με δεσμευμένους λογαριασμούς, ανίκανους να δημιουργήσουν. Ελεύθερους φυλακισμένους.

Όσοι στηρίζουν την ύπαρξη τους στο μελλοντικό σου στύψιμο, θα σε παροτρύνουν να “το παλέψεις” στη χώρα σου. Προσωπικά, αν μπορούσα να στο περιγράψω μονολεκτικά, θα σου φώναζα “ΤΡΕΧΑ”. Αν έχεις φιλοδοξίες και όνειρα, βάλε το διαβατήριο στο στόμα και τρέχα, πριν είναι πολύ αργά.

Πέρα από την αναγκαιότητα της απόφασης, αντιμετώπισε το ως μια ευχάριστη περιπέτεια. Η ζωή σου θα αποκτήσει αρκετό ενδιαφέρον και τα όνειρα που σου έκλεψε η μίζερη Ελλάδα, θα επιστρέψουν.

Μετανάστευσε, παρέα με τα όνειρα σου.

Τζογαδιστάν

Διαβάστε προσέχτηκα τη παρακάτω κριτική που έγινε για την Ελλάδα και αφορά τον τζόγο .

(Κάντε αριστερό κλικ για μεγέθυνση)

Είπα ψέματα. Το κείμενο δε μιλά για την Ελλάδα αλλά είναι απόσπασμα από τον Μεγάλο Αδελφό του Orwell όπου ένα τεράστιο κράτος ταΐζει τους μπολσεβίκους όνειρα. Εκείνοι τα κυνηγούν αδιάκοπα, σαν καροτάκια που όταν τα πιάσουν η ζωή τους θα αλλάξει μια για πάντα.

Πυρηνική παρένθεση

Προσπαθώντας να ταχτοποιήσω τον ατέλειωτο όγκο πληροφοριών για την πυρηνική καταστροφή στην Ιαπωνία κατέληξα στο θλιβερό συμπέρασμα οτι αρκετοί Έλληνες δεν έχουν πρόβλημα με τα πυρηνικά εργοστάσια αντίθετα τα θεωρούν απαραίτητα για την ανάπτυξη της οικονομίας μας, η οποία βασίζεται κυρίως στον τουρισμό.

Μάλλον δεν συγκινούνται με τον πόνο των Ιαπώνων, ούτε εκτιμούν τα απίστευτα φυσικά κάλλη της Ελλάδας. Όπως λέει και ο ήρωας τους Ταγίπ Ερντογάν : ‘’Κάθε επένδυση έχει και τα ρίσκα της’’ , άσχετα αν οι εξουσιαστές όπως αυτός ποτέ δεν παίρνουν μερίδιο στα ρίσκα παρά μόνον στις επενδύσεις.

Άστε με ήσυχο

Η απάντηση σε μορφη σχολίων ενός άγνωστου επιχειρηματία στο άρθρο του κ. Ιωάννου Οδυσσέα  Γράμμα σε Έλληνα επιχειρηματία.

Μου άρεσαν και σύνθεσα τα σχόλια σε ένα αυτούσιο κείμενο το οποίο πιστεύω ότι μπορεί να σταθεί και μόνο του χωρίς να θεωρείται απάντηση.

ς (μεσαίος) επιχειρηματίας, σε παρακαλώ: άσε με ήσυχο. Έχω εταιρεία παροχής υπηρεσιών: το 45% του ΤΖΙΡΟΥ (όχι του κέρδους) της εταιρείας καταλήγει στο δημόσιο σαν φόροι, ασφαλιστικές εισφορές (ΙΚΑ), ΦΜΥ, ΦΠΑ και εισφορές. 45 λεπτά στο ευρώ πριν κάν εγώ ή οι υπάλληλοι μου πληρώσουμε φόρο εισοδήματος ή ΦΠΑ σε αυτά που καταναλώνουμε.

Για αυτά τα 45 λεπτά στο ευρώ, παίρνω: τα λοξά βλέμματα κάθε γνωστού / άγνωστου που ακούει τον επαγγελματικό προσδιορισμό «επιχειρηματίας», τις διακριτικές ερωτήσεις για το «πως να βγάλω κάτι και εγώ» αργότερα, την ηλίθια, ανόητη, αγράμματη κατηγορία της «κερδοσκοπίας» (τι στο διάολο έστησα μαγαζί; για να βγάζω λιγότερα από το επιτόκιο καταθέσεων; διάβασε τον ορισμό του «κόστους ευκαιρίας» πεφωτισμένε).

Άκου, μαχητή του λαού: κάποιοι Έλληνες επιχειρηματίες βγάλανε πολλά τζάμπα λεφτά, και κοιμηθήκαν στο τιμόνι. Αλλά το 98% των Ελληνικών επιχειρήσεων με κάτω από 20 εργαζόμενους δεν είμαστε όλοι λαμόγια. Ζούμε όμως σε μια χώρα σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας: καταδιωκόμενοι και χωρίς δικαίωμα λόγου («καπιταλίστες», «εκμεταλλευτές», «κερδοσκόποι»), κι όταν έρχονται τα δύσκολα ξαφνικά οι προπηλακιστές θυμούνται ότι εμείς παράγουμε.