Μεταναστεύουν τα όνειρα, όχι τα μυαλά.

Αποφάσισα μετά από χρόνια να ανοίξω το σκονισμένο σεντούκι αυτού του blog.

Ήθελα καιρό να αποτυπώσω τις εμπειρίες των τελευταίων ετών, όμως, στην προσπάθεια το κείμενο να έχει “happy ending”, υπήρξαν πολλαπλά εμπόδια.

Ένα εμπόδιο για παράδειγμα ήταν η οικογενειακή επιχείρηση, που έκλεισε μετά το καταλυτικό χτύπημα των capital control το 2015.

Μπορεί και τα παρελκόμενα ψυχοσωματικά που ακολουθούν από ένα τέτοιο σοκ, ενώ ήδη λειτουργούσες υπό καθεστώς πίεσης τα προηγούμενα χρόνια.

Από την άλλη, είχα την ευκαιρία να ξεκουραστώ κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας. Ήταν ιδιαίτερα χαλαρωτικό, να τρέχω όλη μέρα κυνηγώντας την ουρά μου. Υπήρχαν και τα ευχάριστα διαλείμματα, όπου αγόραζα καφέ για άχρηστους αξιωματικούς, οι οποίοι, δεν ήταν ικανοί ούτε γι αυτό. Είχαν βέβαια και οι αξιωματικοί τις έγνοιες τους, όπως το αν θα βγει κανονική και στην ώρα της, η σύνταξη στα 55. Ένας μάλιστα ήταν ιδιαίτερα απασχολημένος, διότι έψαχνε όλη μέρα playmobil (ναι, playmobil) στο ebay, καθώς ήταν συλλέκτης. Περιττό να αναφέρω, πως μία πρωτοβουλία μου για ένα έργο, αμισθί, πήγε άκλαυτη. Ούτως ή άλλως, η ηθική ανταμοιβή, ερχόταν στο τέλος του μήνα, που λάμβανα το ποσό των 8,80€ (και μια χλέπα) για τις πολύτιμες υπηρεσίες μου.

Στη συνέχεια, ως ελεύθερος πολίτης, ξεκίνησα την εύρεση εργασίας. Θεωρώ πως ήμουν από τους τυχερούς, διότι βρήκα εργασία σε πολυεθνική (τρομάρα της). Ναι μεν δούλευα σαν το σκυλί, ναι μεν πληρωνόμουν -στην κυριολεξία- τρεις και εξήντα, αλλά ο μισθός έμπαινε στην ώρα του. Γιατί στην αγορά του Ελληνικού ιδιωτικού τομέα, αυτό είναι το ζητούμενο, να μπαίνει ο μισθός στην ώρα του. Όλα τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες.

Ζώντας το αδιέξοδο του Ελληνικού ιδιωτικού τομέα, αποφάσισα να προχωρήσω σε μια νέα επιχειρηματική κίνηση, συνδυάζοντάς τη με πρόταση ΕΣΠΑ, αφου ήταν αδύνατο να ξεκινήσω διαφορετικά. Η γραφειοκρατία ατελείωτη, αλλά η πρόταση εγκρίθηκε. Να λοιπόν, που όταν υπάρχει θέληση όλα γίνονται, σωστά; λάθος!

Αφού το ΕΣΠΑ εγκρίθηκε και ξεκίνησα τη σύσταση εταιρείας, διαπίστωσα -μετά από συζητήσεις με έμπειρους οικονομολόγους- πώς τίποτα δεν ήταν όπως φαινόταν. Για παράδειγμα, ο μηχανισμός εκταμίευσης εύκολα οδηγούσε στο να χρωστάς ταυτόχρονα σε τράπεζες και δημόσιο. Παράλληλα, ξεκίνησε ο ΕΦΚΑ που ανέβασε τη φορολογία επί των κερδών στο 80%.

Οπότε, ακόμα και με ΕΣΠΑ, για να ανοίξεις επιχείρηση στην Ελλάδα, είτε πρέπει να είσαι τρελός ή να διαθέτεις κεφάλαιο ή όπως αφοπλιστικά με συμβούλευσε ο λογιστής, “τα μισά να είναι μαύρα”. Εν ολίγοις, τελείωσε και αυτή η ιστορία, η οποία είχε και αστεία μεγάλο κόστος, ειδικά, για μια εταιρεία που δεν έκοψε ούτε ένα τιμολόγιο.

Και τώρα. Τι κάνουμε ;

Το σκεφτόμουν χρόνια, άλλα ξέρεις, είναι η ρουτίνα. Η ρουτίνα προκαλεί φόβο, γιατί δημιουργεί τη ψευδαίσθηση της ασφάλειας.

Δεν θα κρύψω, το πόσο χαμένος ένιωσα, όταν με μια βαλίτσα στο χέρι, ανέβηκα στο αεροπλάνο. “Να πάω που; Να κάνω τι;” σκεφτόμουν, ένιωθα σαν το ψάρι που χάνει την ανάσα του όταν του αλλάζεις γυάλα.

 

 

Πέρασαν τέσσερις μήνες. Παραδόξως, οι τραγικές συνθήκες διαβίωσης δεν με ενόχλησαν, αντίθετα αναπληρώθηκαν με ένα αίσθημα εξερεύνησης. Η ανάγκη ερμηνείας του αγνώστου, ενδέχεται να είναι και ο λόγος, που η παιδική μας ηλικία θυμίζει μαγική. Η παιδικότητα, που σταδιακά πνίγεται, στην ρουτίνα της ενηλικίωσης.

Στο μυαλό μου ζούσα μια περιπέτεια, συναντούσα άγνωστα μέρη και γνώριζα νέους ανθρώπους από όλα τα μήκη της γης. Αν αυτό, δεν είναι περιπέτεια, τότε τι είναι;

Μοναδικός μου στόχος ήταν μια σοβαρή θέση εργασίας. Η αγορά της Ελλάδα ζητά επαγγέλματα χαμηλής ειδίκευσης και το “Jack of all trades” ευδοκιμεί. Η αναπροσαρμογή των επαγγελματικών μου δεξιοτήτων ήταν από τα μεγαλύτερα εμπόδια που έχω αντιμετωπίσει.

Υπήρξαν πολλαπλές απορρίψεις, μέχρι που δέχτηκα δύο προτάσεις εργασίας. Ήταν από τις περιπτώσεις, που η ηθική ανταμοιβή είναι μεγαλύτερη από τη χρηματική.

Το εργασιακό περιβάλλον δεν θα μπορούσα ούτε να το ονειρευτώ. Όπως και την υπερβολικά ευγενική συμπεριφορά των προϊσταμένων που, ορισμένες φορές, φτάνει στο σημείο να με φοβίζει.

Το σημαντικότερο είναι πως έχω αρχίσει πάλι να ονειρεύομαι. Σχεδιάζω ήρεμα νέες ιδέες. Το μέγεθος της αγοράς, καθώς και το χαμηλό κόστος, ίδρυσης / συντήρηση μιας επιχείρησης είναι παράγοντες που πιθανόν, ξανά, να με οδηγήσουν στο δρόμο της επιχειρηματικότητας. Συγκεκριμένα, στα λειτουργικά έξοδα, συμφέρει περισσότερο εδώ, παρά στην Ελλάδα με 100% χρηματοδοτούμενο ΕΣΠΑ.

Λένε, πώς τα “μυαλά” φεύγουν από τη χώρα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα. Τα “μυαλά”, αγαπητέ, έφευγαν και πριν την κρίση, αλλιώς δεν θα ήταν “μυαλά”. Πίσω, έμεναν οι αφελείς που απλά ήθελαν να παράγουν. Αφελείς, διότι πολεμούν σε χώρα με 80% φορολογία στα κέρδη, και σε αγορά με αναλογία εργαζομένων – συνταξιούχων στο 1,3. Εκ των οποίων εργαζομένων, οι μισοί είναι κρατικοδίαιτοι.

Γνωρίζω επαγγελματίες στην Ελλάδα πνιγμένους στα χρέη, με δεσμευμένους λογαριασμούς, ανίκανους να δημιουργήσουν. Ελεύθερους φυλακισμένους.

Όσοι στηρίζουν την ύπαρξη τους στο μελλοντικό σου στύψιμο, θα σε παροτρύνουν να “το παλέψεις” στη χώρα σου. Προσωπικά, αν μπορούσα να στο περιγράψω μονολεκτικά, θα σου φώναζα “ΤΡΕΧΑ”. Αν έχεις φιλοδοξίες και όνειρα, βάλε το διαβατήριο στο στόμα και τρέχα, πριν είναι πολύ αργά.

Πέρα από την αναγκαιότητα της απόφασης, αντιμετώπισε το ως μια ευχάριστη περιπέτεια. Η ζωή σου θα αποκτήσει αρκετό ενδιαφέρον και τα όνειρα που σου έκλεψε η μίζερη Ελλάδα, θα επιστρέψουν.

Μετανάστευσε, παρέα με τα όνειρα σου.

Αμορφωσιά – Απληστία – Ανέχεια

Δυο φορές μέσα σε τέσσερις μήνες βρέθηκα να μου παρουσιάζουν νέοι μορφωμένοι άνθρωποι το πώς θα πραγματοποιήσω τα πιο άπιαστα όνειρα μου.

«Δεν έχεις βαρεθεί να ζεις δουλεύοντας χωρίς μέλλον ;
Δεν έχεις βαρεθεί να ζεις δουλεύοντας ατέλειωτες ώρες ;
Δεν έχεις βαρεθεί να ζεις δουλεύοντας για τρις και εξήντα ;

Θες να βγεις από το matrix ;   Ναι ή Όχι  ;»

 

Ποιος θα πει όχι ;

«Ναι φίλε μου θέλω !! Θέλω να ελευθερωθώ !!!»

Στο επόμενο στάδιο περνούν από την οθόνη του υπολογιστή ή tablet (ανάλογα με το μέρος που έχει δοθεί το ραντεβού) ατέλειωτες φωτογραφίες με ευτυχισμένους ανθρώπους που κάνουν διακοπές σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης.

«Υou Should Be Here»

 

«Μηνιαίο εισόδημα μετά από λίγο καιρό χωρίς να κουνήσεις ούτε το μικρό σου δακτυλάκι. Ταξίδια και Πολυτελή αμάξια τα οποία περιμένουν να γίνουν δικά σου.  Σου αρέσουν αυτά που βλέπεις ; Τα θέλεις ; »

«Το ρωτάς ; Ασφαλώς !!!»

«Με 300 Ευρώ εγγραφή και φέρνοντας καινούργια μέλη μπορείς να τα έχεις όλα.»

 «Ξεκινάμε !!»

 

Ήταν μια φορά και έναν καιρό ένα Σχήμα Ponzi

Οι εταιρίες πυραμίδες υπάρχουν εδώ και δεκαετίες. Πριν αρκετά χρόνια είχα κάνει έρευνα για τη φύση τους αφού την είχαν «πατήσει» πολλοί άνθρωποι.

Μετά την έρευνα είχα καταλήξει πως αποκλείεται να ξανασυμβεί μια τόσο εξόφθαλμη απάτη σ’ ένα κοινό που την έχει ήδη «πάθει» με μικρές και μεγάλες πυραμίδες (βλ. χρηματιστήριο). Αλλά λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο.

Υπάρχει σήμερα μια ανίερη συμμαχία ανάμεσα στην Αμορφωσιά, την Απληστία και την Ανέχεια που έφερε η οικονομική κρίση.

• Δεν κατανοούν, πως όταν εξαντληθεί η δικτύωση η οποία αναπτύσσεται με γεωμετρική πρόοδο το σύστημα αυτό απλά θα καταρρεύσει και μόνο όσοι ήταν πολύ ψηλά θα είναι εκείνοι που θα έχουν βγάλει χρήματα.
• Είμαστε ως πολιτισμός τόσο τυφλωμένοι με τον πλούτο, που τα τρελά ταξίδια σε εξωτικά νησιά και τα θηριώδη τζιπ που υπόσχονται οι επιτήδειοι αντί να εγείρουν ερωτήματα μας βυθίζουν σε λήθαργο ονειροπόλησης.
• Υπάρχει σήμερα δυστυχώς και η επιτακτική ανάγκη της επιβίωσης. Ένας απελπισμένος θα γραφτεί οπουδήποτε και θα αποκηρύξει κάθε ορθολογισμό με τη σκέψη μιας πιο άνετης ζωής. Αυτό για εμένα είναι και το πιο χυδαίο σκέλος αυτής της απάτης.

Όσοι ασχολούνται με πυραμίδες δεν έχουν μεγάλες διαφορές από τους κήρυκες των θρησκευτικών αιρέσεων.

Αφού γίνει πλύση εγκεφάλου μέσω των επί πληρωμή(!) σεμιναρίων (βλ. εκκλησιαστική λειτουργία) σε προσεγγίζουν με μια αρρωστημένα θετική διάθεση έτοιμοι να σου αλλάξουν τη ζωή.

Αν βέβαια εγείρεις ερωτήματα ή μιλήσεις περί πυραμίδας τότε τα πρόσωπα σκοτεινιάζουν λες και τους έβρισες τα ιερά και τα όσια.
Όταν τελικά σου ζητούν χρήματα για το αόριστο προϊόν που «θα» σου παρέχουν στο μέλλον τότε η διαφορές με τις αιρέσεις / θρησκείες είναι πια ανύπαρκτες.
Χαρακτηριστικό (και αστείο) είναι όταν -αφού τους απορρίψεις- τους λες :

«Φίλε, ελπίζω να επιτύχεις με αυτό που ξεκίνησες.» και εκείνοι σε διακόπτουν με θυμό, λέγοντας σου :

«Η λέξη ‘ελπίζω’ είναι λανθασμένη ! Μην τη ξαναπείς ποτέ. Τα λεφτά θα βγουν, η επιτυχία είναι σίγουρη. »

Λέξεις όπως το «Ελπίζω» δηλαδή η ύπαρξη πιθανοτήτων στην επιτυχία ή αποτυχία που ισχύουν ακόμα και στις πιο σίγουρες επιχειρηματικές κινήσεις, στις εταιρίες πυραμίδες απαγορεύονται δια ροπάλου.

Θρησκεία με τα όλα της λοιπόν και Θεός τους το χρήμα.

«Τα όνειρα χορταίνουν περισσότερο από τα ψίχουλα»

Είναι ίσως από τα πιο σωστά γνωμικά που έχω διαβάσει.

Δεν εξηγούνται βέβαια μόνο οι εταιρίες πυραμίδες από αυτό άλλα και το γενικότερο σαθρό κοινωνικό μας κατασκεύασμα που προτιμά τα όμορφα λόγια από τις πράξεις.

Ζω για την ημέρα που όλοι οι εκμεταλλευτές του ανθρώπινου πόνου και της ελπίδας θα αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των πράξεων τους .

Δεν ελπίζω πως θα συμβεί, το πιστεύω. Δεν μπορεί να μην συμβεί.

 

Υ.Γ.

Εδώ αφήνω τους συνδέσμους για την συγκεκριμένη απάτη :

http://salllonikios.blogspot.gr/2013/02/worldventures.html

https://www.facebook.com/pages/%CE%91%CE%A0%CE%91%CE%A4%CE%97-Worldventures/389187537836356

http://erathiagr.blogspot.gr/2013/03/worldventures.html

http://www.insomnia.gr/topic/456139-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B9-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%85-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%BF-%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%B5%CE%B9-worldventures/page-103

http://www.zougla.gr/greece/article/to-kolpo-tis-piramidas

Πράξη

Μπερδεμένος. Τελικά πόσοι πεινούν και πόσοι είναι βολεμένοι ; Οι περισσότεροι είναι βολεμένοι, κανείς πεινασμένος για ψωμί, για ελευθερία, για ζωή δεν στέκεται άπραγος.  Η κοινωνική απάθεια δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Η οικογενειοκρατία και η κομματοκρατία αποτέλεσαν τους θεμελιώδους λίθους του ατομικισμού που σήμερα βιώνουμε. Να βολευτούμε εμείς, να πάνε να πνιγούν οι υπόλοιποι.

Η αλήθεια είναι πως σε θεωρητικό επίπεδο κυριαρχούσαν αριστερά μηνύματα και τσιτάτα αλλά στη πράξη κρυβόταν μια βαθιά εαυτουλίστικη υποκριτική κοινωνία που με θεωρητικολογίες έδινε άλλοθι στον εαυτό της.

Ο συνδικαλισμός κομματικοποιήθηκε και κρατικοποιήθηκε ενώ οι απεργίες παρελάσεις (χωρίς προσωπικό κόστος) είχαν έναν καθαρά εθιμοτυπικό χαρακτήρα αφού στη πλειοψηφία της η κοινωνία ασχολούνταν περισσότερο με τον Ψινάκη και τον Ζαχόπουλο. Σήμερα οι ρητορείες απογυμνώθηκαν και αυτό που φανερώθηκε είναι μια βαθιά απάθεια.

Δικαιολογώντας μάλιστα αυτή τη νωχελικότητα η κοινωνία αυτοματοποιημένα δημιούργησε και διάφορους αστείους μύθους «Μας ψεκάζουν» «Η Νέα Τάξη πραγμάτων μας καταστρέφει» κ.λ.π. Έχω εντυπωσιαστεί από το πόσοι γνωστοί μου πιστεύουν ότι ψεκάζονται…

Κάποια στιγμή ένας φίλος μου είπε: «Έχω γίνει σκληρός με τους ανθρώπους λόγο των κοινωνικών συνθηκών» και η ερώτηση μου ήταν « Σε γνωρίζω χρόνια, μπορείς να μου εξηγήσεις πότε και πως νοιάστηκε για τους ανθρώπους ;» μετά από μια μικρή παύση η απάντηση ήταν «Τώρα που το σκέπτομαι…ποτέ.». Η αλληλεγγύη δε τρώγεται και δεν υπάρχει στις θεωρίες, βρίσκεται μόνο στις πράξεις και εκεί είναι που η κοινωνία μας χωλαίνει βαριά.

Βέβαια τ’ακραία κομμάτια του κοινωνικού ιστού θεωρούν ως λυτρωτική πράξη τη χρήση βίας. Καταλαβαίνω βέβαια πως τ’ακροδεξιά ζωντόβολα δεν έχουν ούτε το μυαλό ούτε το μεράκι για να δημιουργήσουν καταλήγοντας έτσι μόνο στο να βαράνε φτωχούς ανθρώπους. Εκεί που στενοχωριέμαι είναι πως ούτε από την άλλη πλευρά φαίνονται λύσεις.

Ελεύθεροι ονειροπόλοι άνθρωποι θα μαζεύονταν μαζί προκειμένου να κάνουν τη κοινωνία των ονείρων τους πραγματικότητα. Τόσο απλά. Αυτό θα ήταν το καλύτερο επιχείρημα απέναντι σε κάθε αμφισβητία και κάθε εξουσία. Βέβαια κανείς δε κουνιέται, φαίνεται πως η καταπολέμηση π.χ. του σχεδίου Αθηνά που μειώνει τις σχολές (που φτιάχτηκαν με λογικές ρουσφετιών) έχει παραδόξως μεγαλύτερη προτεραιότητα.

Απόδειξη για το ότι λύτρωση είναι μόνο η γνώση και η δημιουργία είναι αυτός ο τύπος, δείτε τι έχει καταφέρει ολομόναχος:

Γενικότερα χόρτασα από αεριτζήδες, όποιος θέλει να δημιουργήσει ας το κάνει, όποιος όχι, ας μείνει στη φορμόλη και τη μιζέρια μέχρι να πεθάνει.

Ούτως ή άλλως έχω καταλάβει εδώ και καιρό, ιδίως μετά το πέρας των εκλογών πως βρίσκομαι σε χειρότερη μοίρα σ’ αντίθεση με τη πλειοψηφία. Η ανέχεια στους τεμπέληδες και τους ανεπάγγελτους πολιτικάντηδες, τελείωσε.

Δημοτικό και Κοινωνία

Ο Σταύρος κατάγονταν από μια φτωχή οικογένεια, για την ακρίβεια δεν ήταν οικογένεια, ζούσε μόνος του με τη γιαγιά του σ’ ένα παλιό ερείπιο που είχαν για σπίτι. Ένα παιδί αγρίμι, τόσο φτωχό που πολλές φορές ερχόταν στο σχολείο με τις πιτζάμες του.

Τον Σταύρο τον γνώρισα στο δημοτικό τη δεκαετία του 90’. Ήταν ένα παιδί στιγματισμένο. Το αδύνατο σώμα του, οι άγαρμποι τρόποι του και η έλλειψη «προστασίας» από γονείς τον είχαν μετατρέψει σε έναν εύκολο στόχο για τους μικρούς νταήδες του δημοτικού. Οι νταήδες κατά παράδοση ήταν τα στουρνάρια του σχολείου που προκειμένου να κρύψουν την ανεπάρκεια τους τραμπούκιζαν ομαδικά αυτό το ένα και μοναδικό άτομο.

Τον είχαν ονομάσει «σκουλήκι» και καθημερινά σχεδόν βίωνε την κακοποίηση και τον χλευασμό. Τα υπόλοιπα παιδιά κοιτούσαν αδιάφορα, το θέαμα άλλωστε από ένα σημείο κι έπειτα είχε αρχίσει να μοιάζει φυσιολογικό. Κάποια στιγμή θυμάμαι είχα ρωτήσει μια δασκάλα «Κυρία τον χτυπούν, γιατί δεν κάνετε τίποτα ;» η απάντηση ήταν λίγο πολύ στη λογική «παιδιά είναι και παίζουν», ακόμα και ο διευθυντής το έπαιρνε στο χαβαλέ, καμία φορά μάλιστα τον ‘πείραζε’ και ο ίδιος.

Όσο μπορούσα τον βοηθούσα, πάραυτα μια μέρα του επιτέθηκα χωρίς λόγο, ποιος ξέρει, είχε γίνει άλλωστε κοινά αποδεκτό ότι ο Σταύρος ήταν ένας μαθητής λιγότερο ίσος από τους άλλους και να ένιωσα στιγμιαία πως είχα κάποιο δικαίωμα επάνω του. Αν θυμάμαι κάτι έντονα από το δημοτικό ήταν όλο αυτό το αρρωστημένο σκηνικό.

Τα χρόνια πέρασαν, περισσότερα αεριτζίδικα χρήματα έρεαν στη μικρό-αστική τάξη δίνοντας στους αμόρφωτους Ελληναράδες μια αίσθηση μεγαλοσύνης, ξέχασα και εγώ πως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι τίποτα άλλο πάρα αγρίμια που η μοναδική τους προτεραιότητα είναι να κοιτούν την πάρτη τους, εκτονώνοντας τα ψυχολογικά τους στους αδύναμους.

Όταν χθες κατέβηκα από το σπίτι και είδα χρυσαυγίτες να χαριεντίζονται με μπάτσους, κατάλαβα πως η ώρα έρχεται, όπου ένα μεγάλο μέρος αυτής της σάπιας κοινωνίας θα νιώσει τη μοναξιά του φτωχού Σταύρου άλλα και του κάθε κακοποιημένου μετανάστη.

Όταν δεν υπάρχει πολιτισμός κυριαρχούν τα πιο αρρωστημένα και άγρια ζώα. Αυτά είναι τα ζώα των αφεντικών. Τελείωσαν τα λεφτά που έτρωγαν και τώρα ψάχνουν για ανθρώπινο κρέας προκειμένου να καλύψουν το κενό της ψευδεπίγραφης ανωτερότητας τους. Θα ξεφτιλίσουν τη χώρα, θα ταπεινώσουν με τη ρετσινιά του ναζισμού πολλές γενεές Ελλήνων και στο τέλος, όταν η προπαγάνδα του μίσους φτάσει στο ζενίθ, θα χάσουν. Αυτό επέλεξε ο «περιούσιος» λαός μας και αυτό θα λάβει.

Βαράω ΚΚΕ, ψηφίζω ΚΚΕ

Το ΚΚΕ στην Ελλάδα είναι μια παράξενη μορφή κόμματος. Παρόλο που σε καμία χώρα της Ευρώπης δεν επιβίωσαν σκληροπυρηνικά Κομουνιστικά κόμματα σε καθεστώς αστικής δημοκρατίας, εδώ αντέχει. Έστω ως κειμήλιο κάποιας άλλης εποχής, άλλα αντέχει.

Το ΚΚΕ έχει μια αυτιστική και φοβική επικοινωνιακή γραμμή που θυμίζει εποχές ψυχρού πολέμου. Σύμφωνα μ’ αυτή όλοι το χτυπούν και είναι εναντίων του. Ως ένα σημείο δεν έχει άδικο, από τα άκρα δεξιά μέχρι τα άκρα αριστερά δέχεται έναν λυσσαλέο πόλεμο που πολλές φορές θεωρώ ότι είναι και άνευ αντικειμένου. Βέβαια οι αντιδράσεις του σε επικοινωνιακό επίπεδο είναι τουλάχιστον γελοίες, όπως η αποκήρυξη των social media και η πρόσφατη δίωξη που έκανε για τη δημιουργία του ψεύτικου λογαριασμού @KKEgr στο twitter.

Επίσης είναι γνωστό το ότι η ιδεολογία του οδηγεί σε απολυταρχικό καθεστώς, το οποίο μικρές διαφορές έχει εν τέλει με αυτό του ναζισμού. Στη πράξη βέβαια οι αστικές δημοκρατίες δεν απειλήθηκαν ποτέ μέσω κάλπης από Κομμουνιστικά κόμματα σε περιόδους κρίσεως, πάρα μόνον από εθνοσοσιαλιστικά. Ο Κομμουνισμός ερχόταν πάντα με επανάσταση. Άρα όλες οι φοβικές κορώνες περί «Κομμουνιστικής λαίλαπας» είναι τουλάχιστον για γέλια.

Πέρα από τις ιδεολογίες, το ΚΚΕ όλα αυτά τα χρόνια ήταν το πιο συστημικό και νομιμόφρον κόμμα της βουλής. Λαΐκισε ελάχιστα, δεν έκρυψε τις θέσεις του και στις εποχές του μεγάλου πλιάτσικου (π.χ. Ολυμπιακοί αγώνες) ήταν το μόνο που μαζί με διάφορους διάσπαρτους φιλελεύθερους φώναζε.

Ο κόσμος του ΚΚΕ είναι αγαθός κόσμος. Μπορεί να είναι «κολλημένοι» και «κασετόφωνα» αλλά ποτέ τους δεν έχουν συμμετάσχει σε έκτροπα και μπάχαλα τα οποία αποδείχθηκε ότι δε πρόσφεραν τίποτα στη κοινωνία. Ο λόγος μάλιστα αυτός ήταν αρκετός ώστε να τους κάνει διαχρονικούς αντιπάλους με την ακροαριστερή βίαιη νοοτροπία. Με θλίψη ως φοιτητής παρακολουθούσα αυτόν τον σχιζοφρενικό πόλεμο που ξεκινούσε από τις σχολές και τελείωνε με ξύλο στους δρόμους της Αθήνας.

Πολλοί δεξιοί κατηγορούν το ΚΚΕ για τις καταλήψεις σχολών. Δεν έχουν άδικο, πρωτοστατούσε στις καταλήψεις. Επίσης, καλό είναι να θυμούνται ότι οι παρατάξεις που έβγαιναν πρώτες ήταν διαχρονικά η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ. Οι οποίες όχι μόνο δεν εμπόδιζαν το ΚΚΕ άλλα φρόντιζαν τη πολιτική διαπαιδαγώγηση των φοιτητών τους να τη κάνουν μέσω σκυλάδικων και ρουσφετιών, σιγοντάροντας ουσιαστικά με το χειρότερο τρόπο στο χαμαλίκι και στο χειμαδιό που επικρατούσε και επικρατεί στις σχολές. Τουλάχιστον οι Κνιτες άνοιγαν κάνα βιβλίο, είχαν μια ιδεολογία.

Αναφορικά με τους εργασιακούς χώρους το ΚΚΕ έπεσε θύμα της μεταπολιτευτικής κομματοκρατίας. Δεν στάθηκε όσο έπρεπε στον διαλυμένο ιδιωτικό συνδικαλισμό άλλα ασχολήθηκε κυρίως με κρατικοδίαιτους που έκαναν απεργίες χωρίς κανένα προσωπικό κόστος. Απεργίες-παρελάσεις, ένας τραγέλαφος υποκρισίας. Αντί ν’ ασχοληθεί σοβαρά με τους πραγματικούς προλετάριους που ήταν μετανάστες, οι οποίοι δούλευαν στα χωράφια σαν σκλάβοι χωρίς εργασιακά δικαιώματα, έπαιζε πολιτικά παιχνιδάκια με τους αστούς των ΔΕΚΟ.

Ο λόγος που ψήφισα ΚΚΕ δεν είναι επειδή είμαι Κομμουνιστής, είναι διότι βαρέθηκα τα μισά λόγια και τα ψέματα. Κουράστηκα. Ποτέ δεν υποστήριξα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ άλλα δε πρόκειται να γίνω τυχάρπαστος ΣΥΡΙΖΕΟΣ που περιμένει επιστροφή στη «μαγική» δεκαετία του 80’. Προφανώς έχω ρίξει τις απαιτήσεις μου ως ψηφοφόρος. Θέλω μπέσα, ανθρωπισμό και τέλος στη βία. Το ΚΚΕ μου τα προσφέρει, έστω και παθητικά, έστω και χωρίς να προτείνει λύσεις που θεωρώ σωστές. Μακάρι τα πράγματα να’ρθουν έτσι ώστε να μη χρειαστεί να το ξαναψηφίσω.

Εν κατακλείδι θα πρόσθετα πως οποιοσδήποτε παραλληλισμός γίνεται μεταξύ των δολοφόνων της Χρυσής αυγής και του ΚΚΕ είναι εκ του πονηρού. Οι μαχαιροβγάλτες είναι γνωστοί και δεν είναι επικίνδυνοι λόγο ιδεολογίας άλλα λόγο των «ακτιβισμών» και των δολοφονιών που συνειδητά τους επιτρέπει να κάνουν το διαλυμένο αστικό και αστυνομικό μας σύστημα.

Ακριβή μου Δημοκρατία

Ήταν έξι το πρωί, με είχαν καλέσει ως τακτικό μέλος στην εφορευτική επιτροπή των εκλογών.Ήμασταν τέσσερα άτομα: η δικαστική αντιπρόσωπος, ο βοηθός της, μια ηλικιωμένη Κυρία του ΚΚΕ και εγώ.

Το προηγούμενο βράδυ έπινα ρακί με μια παρέα, ο ένας μου έλεγε: «Ρε συ, γιατί δε παίρνεις άδεια από τον Ιατρό για να τη σκαπουλάρεις;», ο άλλος: «Είναι μεγάλη βλακεία ο δικαστικός αντιπρόσωπος να πληρώνεται τόσα, ενώ η εφορευτική επιτροπή να μη παίρνει ούτε ένα 20 Ευρώ».

Η ώρα περνούσε και προετοιμάζαμε τη διαδικασία, κανείς όμως από την εφορευτική επιτροπή τελικά δε θα ερχόταν. Όλοι είχαν χαρτί, ο ένας κουτσός, ο άλλος τυφλός, ο άλλος με αλτσχάιμερ. Το ίδιο συνέβαινε και με τα υπόλοιπα τμήματα. Οι περισσότεροι με χαρτιά, όλοι άρρωστοι.

Τα μέλη του ΚΚΕ γυρνούσαν στους διαδρόμους βοηθώντας τη διαδικασία. Οι υπόλοιποι κομματικοί εκπρόσωποι έκαναν μια περατζάδα, μας έλεγχαν και έφευγαν. Όταν πήγα στο περίπτερο του ΣΥΡΙΖΑ ζητώντας βοήθεια μου απάντησαν ένα ξερό: «Δεν είναι αρμοδιότητα μας».

Η ηλικιωμένη Κυρία του ΚΚΕ που με βοηθούσε, κάποια στιγμή μου είπε με παράπονο: «Παιδί μου, τη τσέπη τους κοιτούν, νομίζεις ότι έχουν δημοκρατικά ήθη; »

Όχι, δεν έχουμε δημοκρατικά ήθη, δεν ξέρουμε τι σημαίνει Δημοκρατία, πολλοί ίσως θα ήθελαν να ιδιωτικοποιήσουμε και όλη τη διαδικασία των εκλογών. Ίσως οι ιδιώτες να εξυπηρετούσαν καλύτερα τον κόσμο, ίσως να έδιναν και σε εμάς τους έφορους κάνα 20 Ευρώ. Αν έδιναν το 20 Ευρώ, θα υπήρχαν και μπόλικες αιτήσεις συμμετοχής, έχουμε κρίση στη τελική βρε αδελφέ.

Η Ψήφος

Την απόφαση της ψήφου την είχα πάρει από τη προηγούμενη μέρα. Κανένα αξιόλογο φιλελεύθερο κόμμα με σοβαρή δυναμική δεν υπήρχε. Άρα, από το να τρώνε ΕΥΡΩ τα κομματόσκυλα της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, αποφάσισα πως καλύτερα είναι να τρώνε οι ΣΥΡΙΖΕΟΙ ντόπιες ΔΡΑΧΜΕΣ.  Άρα θα ψήφιζα ΣΥΡΙΖΑ παρόλο που εμπαίζει τον κόσμο, αφού δε μιλά ανοιχτά για δραχμή.

Αν με ήξερες έστω και λίγο, θα γνώριζες ότι το ΚΚΕ το κατηγορούσα και το κατηγορώ έντονα για πολλά θέματα. Η βάση της ιδεολογίας του Κομμουνισμού δε συνάδει με τις δημοκρατικές αρχές, τις οποίες πιστεύω. Αλλά εκείνη τη μέρα ήταν οι μόνοι δημοκράτες που είδα, οι μόνοι που βοηθούσαν οικιοθελώς και αφιλοκερδώς στη πιο ουσιαστική λειτουργία της Δημοκρατίας, τις εκλογές.

Σε αυτές τις εκλογές το μυαλό μου γύρισε λίγο πριν τη κάλπη:

• Όταν οι ΣΥΡΙΖΕΟΙ  καταλήξουν αν θέλουν μνημόνιο ή δραχμή.
• Όταν οι φιλελεύθεροι καταλήξουν αν θέλουν/μπορούν να’ ρθούν κοντά στο λαό ή προτιμούν να παραμείνουν μια ελιτίστικη φράξια.

Μέχρι τότε, εγώ θα ψηφίζω ΚΚΕ, χωρίς δεύτερη σκέψη, γιατί μια ηλικιωμένη γιαγιά –χωρίς πολλά λόγια- μου δίδαξε τι σημαίνει πραγματική ιδεολογία.

Επίσης γνωρίζω ότι αυτό είναι ένα  προσωπικό βίωμα που δε συμβαίνει οικουμενικά.

Από μπαρουφολογία χόρτασα, τους κρίνω όλους στη πράξη, βιωματικά.

Υ.Γ. Αν θέλετε να νιώσετε λίγο από Ελληνικό Δημοκρατικό Λαό, δείτε εδώ.