Το Πρόβλημα της Φιλανθρωπίας

Τον τελευταίο καιρό με έχει προβληματίσει το θέμα της φιλανθρωπίας.

Υπάρχουν άνθρωποι που πεινούν, άνθρωποι άστεγοι και φτωχοί. Σε λίγους μήνες η αύξηση τους μπορεί να είναι γεωμετρική. Ο καθένας μας, ειδικά σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς οφείλει να δείξει μια αλληλεγγύη απέναντι τους.

Δεν διακρίνω κανέναν δόλο σ’αυτή τη νοοτροπία των ανθρώπων. Είναι όμως αυτό αρκετό ή απλά αναπαράγουμε έναν φαύλο κύκλο μιζέριας για όσους ζουν μέσα σ’ αυτές τις άθλιες συνθήκες;

Η φιλανθρωπία δεν αποτελεί λύση, άλλα παράταση της επαιτείας τους.

Η προσφορά αγαθών (υλικών ή πνευματικών), δυστυχώς δεν αρκεί ώστε να δώσει μόνιμες λύσεις σ’ αυτό το ζήτημα.

Οι άστεγοι και οι άποροι δεν είναι άρρωστα άτομα. Έχουν εγωισμό. Ζούσαν και αυτοί όπως εμείς πριν τους συμβούν τ’ άσχημα περιστατικά που τους οδήγησαν στο δρόμο. Εκεί αυτομάτως, μετατρέπονται σε πολίτες τρίτης κατηγορίας. Εξαρτώμενοι από την επαιτεία, σταδιακά χάνουν τον εγωισμό αλλά και τη θέληση τους για ζωή.

Θρησκευτική εκμετάλλευση :

Όταν κάποιος χάνει τη θέληση του για ζωή, εκεί έρχονται οι «επαγγελματίες» του είδους. Η κατάσταση αυτών των ανθρώπων διευκολύνει τη χειραγώγησης τους από εγχώριες ή πολυεθνικές θρησκευτικές οργανώσεις οι οποίες μισθώνουν Ιεροκήρυκες, δημιουργώντας έτσι μια ασπίδα φτωχών προσκυνημένων ατόμων. Ως στόχο ασφαλώς, έχουν τη συγκρότηση ομάδων επιρροής μέσα στη χώρα για την ευκολότερη προώθηση των συμφερόντων τους.

Στην Ελλάδα το πιο ακραίο παράδειγμα που συνάντησα πρόσφατα ήταν το Χριστιανικό Κέντρο Αθηνών το οποίο από πίσω του κρύβει ουσιαστικά τον «Χριστιανικό» Σιωνισμό. (Παρουσιάζοντας τους Ισραηλίτες σχεδόν ως ημίθεους, σπέρνουν μια έξυπνη προπαγάνδα φυλετικού μίσους ενάντια στους Παλαιστίνιους.)

Οι Ακραίες λύσεις :

Εδώ, συναντάμε  μια «σχολή» άναρχοεθνικιστών που ουσιαστικά απαιτούν την -δια της βίας αν χρειαστεί- απαγόρευση της επαιτείας. Αρχικά κατηγορούν το πυραμιδωτό σύστημα των μασονικών στοών ή θρησκειών και τις ανώτερες μορφές εξουσίας (επιχειρηματικές, πολιτικές κ.λ.π.) που χειραγωγούν αυτές τις ευπαθείς ομάδες πληθυσμού · στη συνέχεια προτείνουν μια κοινωνία με Πλατωνικές δομές αξιών, βασιζόμενη στις αρχές της αριστείας, η οποία νομοτελειακά όμως οδηγεί ακριβώς στο ίδιο σύστημα, που με τόσο πάθος κατηγορούσαν. Είναι το κλασικό ναζιστικό παραμύθι της μιας και πραγματικά «άριας» φυλής, εμπλουτισμένο με μπόλικο μίσος και χολιγουντιανή βία.

Οι παραπάνω αηδίες βέβαια δε θα χρειαζόντουσαν καν να συζητιούνται αν το κράτος είχε λιγότερη γραφειοκρατία και ανοιχτόμυαλους ανθρώπους. Δεν είναι δυνατόν σε κάθε τετράγωνο του κέντρου να υπάρχει ένα παρατημένο κτίριο και σήμερα να μιλάμε ακόμα για αστέγους. Δεν χωρά το ανθρώπινο μυαλό ό,τι οι φυλακισμένοι έχουν πρόσβαση σε μόνιμο κατάλυμα και δωρεάν σίτιση, ενώ για τους αστέγους θεωρείται φυσιολογικό να επαιτούν για ένα πιάτο φαΐ και παράλληλα να μην έχουν μόνιμο κατάλυμα. Ουσιαστικά δηλαδή, η κοινωνία μας τους καταδικάζει σε έναν αργό, βασανιστικό και εξευτελιστικό θάνατο, αφού δεν είχαν την ικανότητα να διαπράξουν ούτε ένα σοβαρό έγκλημα, απολαμβάνοντας τουλάχιστον δι’ αυτής της ανορθόδοξης οδού τη θαλπωρή μιας μόνιμης στέγης.

Σοβαρές λύσεις :

Καλά μας τα λες, αλλά ποιος νοιάζεται; Ποιος θα κάνει όλες αυτές τις σωστές κινήσεις;

Ήδη, στη Θεσσαλονίκη έχουν γίνει επιτυχημένα τέτοιες πρωτοβουλίες (εδώ) με την άρχουσα τάξη να τις διαλύει αναδεικνύοντας την αρτηριοσκλήρυνση της για πολλοστή φορά.  (Στην αντίστοιχη πρωτοβουλία της Αθήνας, οι αρχές ήταν πολύ πιο σύντομες.)

Έστω ότι προσπερνάμε τα αναξιοποίητα δημόσια κτίρια (αν υπάρχουν στην περιοχή). Τι εμποδίζει την κατάσχεση ενός άδειου και αχρησιμοποίητου ιδιωτικού κτιρίου; Οι ξεπερασμένοι καπιταλιστικοί νόμοι περί ιδιοκατοίκησης; Και αυτοί οι «Ιεροί» νόμοι πως γίνονται πάντα «αέρας κοπανιστός» όταν ο κάθε μεγάλο-εργολάβος αναλαμβάνει να φτιάξει έναν δρόμο ή οι αρχαιολογικές εταιρίες αποφασίζουν να ξεκινήσουν εκσκαφές ;

Φαντάζομαι, για το κοινό συμφέρον διάφοροι νόμοι «διευκολύνουν» αυτές τις καταστάσεις. Αλλά και εγώ για το κοινό συμφέρον μιλώ.

Αν και στο αρχικό ερώτημα για το «ποιος νοιάζεται;» ίσως, καλό θα ήταν σήμερα να νοιαστούμε και για τον εαυτό μας. Κανείς δεν είναι πλέον τόσο μακριά από αυτές τις καταστάσεις όσο ήταν στο παρελθόν. Ας λειτουργήσει –τουλάχιστον- η ανάγκη αυτοσυντήρησης αν αυτό μας βοηθά στο να ενεργήσουμε αποτελεσματικότερα πάνω στο συγκεκριμένο θέμα.

Δεν ζητώ από το κράτος προσωρινά καταλύματα για το κρύο, ούτε κάποια κρατική χρηματοδότηση, απλά το απαραίτητο νομοθετικό ξεμπλοκάρισμα για αυτές τις αυτονόητες διαδικασίες. Διεκδικώ το πολιτικό δικαίωμα κάθε άστεγου ή άπορου πολίτη στη νόμιμη, μόνιμη και ασφαλή στέγαση του, ώστε με τη παράλληλη βοήθεια των αλληλέγγυων πολιτών να νιώσει πάλι ενεργό μέλος της κοινωνίας.

Αν το επίσημο κράτος δεν κατανοήσει την επιτακτική αυτή ανάγκη, θα χάσει και την τελευταία του ευκαιρία να μας δείξει ότι θέλει ελεύθερους δημιουργικούς πολίτες αντί ραγιάδες.

Σε μια κοινωνία κανείς δεν περισσεύει, αν θέλει να ονομάζεται «κοινωνία».

Γραμμένο δίπλα στον Ξενώνα αστέγων, Ι. Ν. Αγ. Ασωμάτων.