Υποταγμένες Καρδιές

Ελάχιστοι σήμερα θα διαφωνήσουν στο ότι έχουμε οικονομική χούντα. Εκείνοι που με εκπλήσσουν όμως είναι όσοι δε δέχονται ότι η Χούντα προϋπήρχε. Ορισμένοι δεν έχουν αντιληφθεί ότι οι καρδιές των ανθρώπων στη χώρα μας, έχουν κατακτηθεί εδώ και χρόνια.

Η ρίζα της ουσιαστικής αμφισβήτησης έχει καμφθεί κάπου ανάμεσα στα τσιτάτα ενός ρομποτικά σκεπτόμενου συνδικαλισμού και μιας κάλπικης εσωστρεφούς επιχειρηματικότητας. Αναμφισβήτητα, ένα τεράστιο κομμάτι και των δυο παραγωγικών τάξεων βασιζόταν στην οικονομική φούσκα της Σκυλλάδας μας.

Μπορεί να είχαμε αισχρό επίπεδο Υγείας, Παιδείας, Δικαιοσύνης και Πολιτισμού αλλά τα λεφτά ήταν πάντα αρκετά, ώστε να κρατούν την ψευδαίσθηση της κοινωνικής μας συνοχής, ζωντανή.

Ο Άσιμος είχε γράψει πως : «Για τα δεσμά μας, δε φταίει πάντα η σκλαβιά, μα η υποταγμένη μας καρδιά.»

Υποταγμένες Καρδιές. Μέγα πρόβλημα. Αποτελούν το τελευταίο στάδιο της ψυχικής χειραγώγησης ενός λαού: 1)Μάθηση – 2)Κατανόηση – 3)Αποδοχή .

Όταν η ψυχή ενός λαού αποδέχεται ως βασική ιδέα το βόλεμα, τη λαμόγια και τον ατομικισμό ενώ παράλληλα απαξιώνει όλα τα υπόλοιπα, τότε η αλλοτρίωση έχει φτάσει σε μη αναστρέψιμο σημείο.

Σήμερα τι απομένει ; Ένα μούδιασμα. Μια βαθιά σιωπή. Ξέρουμε ότι τα λεφτά τελείωσαν και ξεχάσαμε ότι εκτός από τη διεκδίκηση χρημάτων, υπάρχει και η διεκδίκηση αξιών. Μάλλον δε το ξεχάσαμε, το απωλέσαμε ως ιδέα. Δε νιώθουμε πλέον τίποτα. Ίσως μια μερίδα να νιώθει μίσος, αλλά αυτό είναι εύκολα χειραγωγούμενο από κάθε εξουσία. Το μίσος, είναι για τους ηλίθιους.

Έχουμε γίνει λιγόψυχοι. Τόσο λιγόψυχοι που συνάνθρωποι μας αυτοκτονούν καθημερινά και εμείς τους κοιτάμε σα να παρακολουθούμε ταινία. Έχουμε ρίξει, τόσο χαμηλά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια μας, που ανεχόμαστε –έτσι απλά- να τους βλέπουμε να λούζονται με βενζίνη και να καίγονται μπροστά σε τράπεζες αφήνοντας πίσω τους οικογένεια, φίλους και όνειρα. Ο απόλυτος ηθικός ξεπεσμός.

Κριτική σε νεκρούς δε πρόκειται να κάνω, θα τη κάνω όμως σ’ εμάς τους ζωντανούς ή μάλλον νεκροζώντανους :

Ας υπερασπιστούμε τα οικονομικά μας μικροσυμφέροντα. Ας υπερασπιστούμε τα χρηματικά μας κεκτημένα. Ας υπερασπιστούμε τις πτωχευμένες ποδοσφαιρικές μας ομάδες. Ας συνεχίσουμε να θεωρούμε ως βασική προτεραιότητα ότι συνεπάγεται με το χρηματικό όφελος. Το ξέρουμε καλά, τίποτα δε θ’ αλλάξει. Τούτο τον πόλεμο τον έχουμε χάσει γιατί παλεύουμε για ένα πουκάμισο αδειανό. Τον έχουμε χάσει γιατί οι καρδιές μας έχουν καεί. Καήκαν μπροστά από μια τράπεζα, μπροστά από μια τηλεόραση, μπροστά από το καθρέφτισμα ενός γαμημένου «εγώ» που -ακόμα και σήμερα- συνεχίζουμε να δοξάζουμε.