Από όσα παραμύθια είχα διαβάσει μικρός, το Όνειρο του Γιόμο, ήταν το αγαπημένο μου.
Από τα «παραμύθια από την Αφρική» της Λότη Πέτροβιτς – Ανδρουτσοπούλου, διαβάστε το εδώ : http://www.flickr.com//photos/13587109@N08/sets/72157627760664881/show/ [Κάτω αριστερά, πατήστε τη παύση για να μη τρέχει γρήγορα.]
Ο ήρωας του παραμυθιού ήταν ένας φτωχός ψαράς, που σαν όνειρο είχε ν’ αγοράσει μια πανάκριβη φορεσιά.
Δεν ήθελε ν’ αλλάξει ή να βοηθήσει τον κόσμο, αντίθετα, συσσώρευε χρήματα για πολλά χρόνια για ένα υλικό αγαθό.
Σε πρώτη ανάγνωση, θα λέγαμε ότι ήταν ένας επιφανειακός εγωιστής. Χαρακτηριστικό μάλιστα ήταν ότι όλοι στο χωριό θαύμαζαν τη φορεσιά του. Άραγε το κίνητρο της πράξης του ήταν η ζήλια που θα ένιωθαν οι άλλοι ; Αποδείχθηκε πως όχι.
Δε νομίζω πως τα όνειρα βαθμονομούνται. Μήπως το ζητούμενο είναι απλά, ο καθένας να είναι χαρούμενος στο μετρό που ο ίδιος ορίζει μέσα σε μια κοινωνία, εφόσον με τις πράξεις του, δε κάνει κακό σε κάποιον άλλο ;
Εκείνο που έκανε εν τέλει το παραμύθι τόσο ξεχωριστό, ήταν η αίσθηση της αγάπης, ενός φτωχού ανθρώπου για μια φορεσιά. Λογικό, είχε κοπιάσει πολύ για να την αγοράσει. Ήταν τόσο ενθουσιασμένος, που όταν έλιωνε δεν απελπιζόταν. Τόσο πολύ, που το τριμμένο κουμπί που του απόμεινε, το έκανε παραμύθι.
Η γενιά μας, η γενιά του υπερ-καταναλωτισμού, δεν έχει αντιληφθεί επαρκώς την αξία του όμορφου. Δοξάζουμε την ύλη, χωρίς να την αγαπάμε, χωρίς να την καταλαβαίνουμε. Γι’ αυτή τη κοινωνία, ένας Γιομο θα ήταν άλλος ένας, φτωχομπινές επιδειξίας.
ΧΑΖΟΥΛΗΣ 
Comments on: "Το Όνειρο του Γιόμο" (7)
Νομίζω ότι το κεντρικό νόημα του παραμυθιού είναι ότι τα όνειρα για τα οποία κόπιασες και αγωνίστηκες δεν ξεφτίζουν ποτέ.
Ναι, αυτό είναι.
ωραίο παραμύθι, δεν το ήξερα. Με προβλημάτισε στο τι θέλει να πει. Συμφωνώ με το σχόλιο περί ομορφιάς της ύλης, το ότι μας έχει φάει η ποσότητα και η τελευταία λέξη της μόδας.. επίσης πιστεύω ότι τα πιο όμορφα είναι τα απλά και κυριώς δημιουργικά πράγματα π.χ. η μητέρα μου ακόμα μου λέει καμιά φορά όλο χαρά για τις κούκλες που φτιάχνανε με ένα κομμάτι ύφασμα και παίζανε με τις ώρες. Δε κρίνω βέβαια την ακριβή φορεσιά του Γιόμο.. Αυτό ήταν το όνειρό του και πάλεψε για αυτό χωρίς να ενοχλεί κανέναν.
Δεν είμαι σίγουρη όμως για το ότι το μήνυμα είναι ότι τα όνειρα δε ξεφτίζουν ποτέ. Αυτό ίσως είναι όπως θα θέλαμε να το δούμε. Το ότι αυτό που δίνει χαρά δεν είναι το αποτέλεσμα της κατάκτησης του ονείρου αλλά το γεγονός και μόνο, η ιδέα. Αυτό όμως θα ήταν αν το κοιτάζαμε αισιόδοξα. Εάν το δούμε πιο ρεαλιστικά, με παραπέμπει (γιατί άραγε;) στην επανάπαυση. π.χ. δε λέει εάν μετά από αυτό το όνειρο είχε άλλα.. και κυριώς το ότι παρόλο που ουσιαστικά ξέφτιζε αυτός δεν απελπιζόταν, όπως λέει, αλλά με ό,τι απέμενε παρέμενε ευχαριστημένος μέχρι που το έκανε παραμύθι.. θα μπορούσε να μιλάει και για τη Δημοκρατία..
Ναι. Πολλά μπορείς να πεις γιατί είναι ή αλληγορικό ή υπερβολικά απλοϊκό σα παραμύθι. Η δική μου μετάφραση στο τελευταίο μέρος: «το κουμπί που εγινε παραμύθι» είναι οτι αποτελεί μια αυτόαναφορά στο ίδιο το παραμύθι, προσπαθώντας έτσι να δημιουργήσει μια λογική «λούμπα». Ότι στο τέλος δηλαδή, το παραμύθι αρχίζει πάλι από την αρχή.
επειδή είσαι αισιόδοξος :Ρ 🙂 καλά, εάν αρχίζει όμως από την αρχή θα ήθελα να σκέφτομαι ότι κάθε φορά μπορεί να έχει άλλη εξέλιξη, φαντάζει πιο ενδιαφέρον, όπως π.χ. δε ξέφτιζε το ρούχο επί μέρες, μήνες, χρόνια αλλά όλο και ομορφαίνε κεντώντας πάνω του, μέχρι που αποφάσισε να το κάνει παραμύθι 🙂
Η φθορά δεν είναι απαραίτητα άσχημη. Ίσως μια τέτοια εξέλιξη χαλούσε και τη φυσική ομορφιά της φορεσιάς. 🙂
ναι, ωραίο αυτό που λες. εξαρτάται τι έχει ο καθένας στο μυαλό του και πως το μεταφράζει, όπως είπες πριν, πολλά μπορείς να πεις και από διάφορες οπτικές γωνίες, τελικά όντως ενδιαφέρον παραμύθι 🙂