Καταρχήν θα ήθελα να επισημάνω ότι όλοι εμείς οι Χαζούληδες είμαστε αγνωστικιστές για τον απλό λόγο του ότι δεν διαθέτουμε επαρκή γνώση για το αν υπάρχει(-ουν) ανώτερη ή ανώτερες δυνάμεις και το κατά πόσο επηρεάζουν την καθημερινότητα μας.
Στο κείμενο αυτό θα ήθελα να ξεκαθαρίσω δυο μεγάλες παρανοήσεις της εποχής μας που ακούν στο όνομα ‘’Πίστη’’ και ‘’Ελπίδα’’, έννοιες που έχουν ταυτιστεί σε μεγάλο βαθμό ενώ δεν έχουν στη πραγματικότητα καμία επαφή μεταξύ τους.
Η Πίστη μπορεί να έχει διαφορετικές εκδοχές και να μεταφράζεται ξεχωριστά από τον κάθε άνθρωπο, αντίθετα η ελπίδα είναι ένα ανθρώπινο εμπορικό παράγωγο της Πίστεως, το όποιο έχει ως βασικό σκοπό την χειραγώγηση των μαζών και την επανάπαυση των ‘’πιστών’’ σε κάτι που ΘΑ έρθει αν ακολουθούν κατά γράμμα τις εντολές της εκάστοτε εκκλησίας ή οδηγητικής διδασκαλίας.
Ο κατεξοχήν διανοούμενος και δάσκαλος που θα μπορούσε να μας δώσει τα φώτα του για όλη αυτή την παρανόηση δεν είναι άλλος από τον Νίκο Καζαντζάκη. Παρακάτω έχω ανεβάσει ένα συγκλονιστικό απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου του Καπετάν Μιχάλης.
Εδώ βλέπουμε με καθαρότητα την κόκκινη γραμμή που θέτει ανάμεσα στην Πίστη και την Ελπίδα. Ο Καζαντζάκης ανάγει την Πίστη ως την υποχρέωση που πρέπει να νιώθει κάθε άνθρωπος προκειμένου να ορίσει την δική του ουσία, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες του χωρίς να περιμένει τίποτα από κανέναν, ακολουθώντας έτσι μια υπαρξιστική φιλοσοφία μέσα στη ζωή του.
Αυτές οι λέξεις πρέπει να είναι χαραγμένες στη καρδιά όλων μας διότι διαθέτουν αυτογνωσία και μεγάλο θάρρος. Πολλοί ίσως πουν ότι οδηγούν στην απόγνωση αφού εγείρουν ένα ολόκληρο βουνό μπροστά από τον καθένα μας αλλά αυτός είναι ο σκοπός.
Από τη θέση μου κρίνω πως η ολοκληρωτική αποστροφή στην ελπίδα και τον φόβο θα μας οδηγήσει σε ένα καινούργιο αύριο, το οποίο δεν θα έχει χώρο για πανηγυρτζήδες θεούς, για θαύματα (με τη βιβλική τους έννοια) ή άλλα παραμυθάκια και του οποίου οι άνθρωποι θα ζουν ελεύθεροι χωρίς να φοβούνται ο ένας τον άλλον και πάνω από όλα τον ίδιο τους τον εαυτό.
Για εμένα ο Καζαντζάκης ήταν και θα είναι ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες αναρχικούς, διότι όταν τα πιστεύω σου φτάνουν τόσο ψηλά στον ουρανό μόνο με αναρχικός μπορεί να μοιάζεις μπροστά σε ένα γήινο χαζούλη που δεν μπορεί να δει ούτε πέρα από τη μύτη του.
ΧΑΖΟΥΛΗΣ 
Comments on: "Ο Αναρχικός Καζαντζάκης" (2)
Ούτε θα συμφωνήσω, ούτε θα διαφωνήσω με τα παραπάνω, γενικώς προσπαθώ να αποφεύγω συζητήσεις εννοιολογικής αντιστοίχησης λέξεων. Αλλά για χάρη της συζήτησης θα παραθέσω ένα κείμενο το οποίο επίσης ΔΕΝ λέω ότι με εκφράζει, αλλά πιστεύω θα το βρεις ενδιαφέρον και σχετικό με τα όσα γράφεις:
‘ελπίδα’ vs. ‘θέλω’ :
Η ελπίδα κάποιες μέρες σε βοηθά να έχεις καλή διάθεση χωρίς να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου, και άλλες μέρες σε βοηθά απλά να μην κάνεις κάτι.
Θα με λιντσάρετε επειδή λέω πως η ελπίδα είναι άχρηστο πράγμα;
Και όμως είναι. Eίναι ίσως το αποτελεσματικότερο κατευναστικό μιας κοινωνίας. “Ελπίζω να βρεθεί το άλλο μου μισό”, και μέχρι τότε κάνω ότι μ*λ*κια μου κατέβει, “ελπίζω να πεθάνει η πλούσια θεία ή να κερδίσω το λόττο” και συνεχίζω να μην έχω δικές μου κατευθύνσεις στην επαγγελματική μου ζωή. Η ελπίδα είναι η φόνισσα της ζωής, η σφραγίδα του τάφου της ευτυχίας και το τέλος κάθε αρχής.
Πότε είσαι εσύ πιο δραστήριος; όταν ελπίζεις ότι θα πετύχεις, ή όταν δεν σε αφορά η ελπίδα; Η ελπίδα φρενάρει την πράξη.
Θυμάσαι πόσο σε σπρώχνει στην πράξη όταν θέλεις κάτι πραγματικά; Όταν έχεις σκεφτεί όλες τις επιπτώσεις της επιτυχίας και έχεις καταλάβει ότι αυτό θέλεις στη ζωή σου;
Τώρα σκέψου τι ωραία θα ήταν να ήταν αλήθεια το αποτέλεσμα αυτό, αχ τι ωραία! Το νιώθεις μέσα σου ότι έρχεται το μέλλον σου! Επιτέλους θα νιώσεις όμορφα, έτσι όπως ονειρεύτηκες από μικρός…. πόσο σε σπρώχνει σε πράξεις αυτό; πόσο σε ωθεί να πραγματώσεις; Αλήθεια όμως, πόσο σε ωθεί σε πράξη; Το να ελπίζεις είναι αδελφάκι της παραίτησης!
Η απάντηση σε μια κοινωνία που ελπίζει, είναι μια κοινωνία που θέλει!
Και δεν το αφήνω εδώ, θέλω και οι πιο ‘ελπιδοκεντρικοί’ ανάμεσά μας να πειστούν ότι όταν θέλουν, τείνουν στο να μπορούν, και όταν ελπίζουν, τείνουν προς την παραίτηση.
Ποιά είναι η πιο δραματική έκφραση που ξέρεις και έχει μέσα την λέξη ελπίδα; … «Η ελπίδα πέθανε!»
Δύο πράγματα έχω να πω πάνω σε αυτό, πρώτον, η ελπίδα πεθαίνει όταν απελπίζομαι… τι παράξενο έχει αυτό; το βλέπεις; είναι ένας κύκλος που δεν έχει μέσα εσένα. Έχεις ένα όνειρο, ελπίζεις να γίνει πραγματικότητα, μπορεί να γίνει μπορεί και όχι, αλλά η ελπίδα δεν έχει σχέση με την υλοποίηση. Και δεύτερον … η ελπίδα πέθανε; να πάμε να χειροκροτήσουμε στην κηδεία, γιατί στα 40 θα έχουμε κάνει τόσα όσα δεν φανταζόμαστε!
Και οκ, μου λες, άσε την ελπίδα στην άκρη, τι να βάλω στη μέση;
Στην μέση βάζεις τον εαυτό σου, τα θέλω σου. Εσύ τραβάς κουπί, εσύ κρατάς τη ρότα, εσύ θα φτάσεις στον προορισμό σου. Εσύ είσαι στο κέντρο των επιθυμιών σου, εσύ είσαι στο κέντρο του κόσμου (σου). Αν θες βοήθεια, ζήτα την, αλλά να ξέρεις ότι εσύ κρατάς την ρώτα και εσύ τραβάς κουπί. Οι φίλοι μπορούν να σου στεγνώνουν τον ιδρώτα από το μέτωπο, να σου πουν καμιά καλή κουβέντα, να σου κάνουν παρέα, δηλαδή να σου κάνουν το ταξίδι πιο άνετο – δεν θα σε βοηθήσουν να φτάσεις στον προορισμό. Οι γονείς να σου δώσουν το αρχικό σπρώξιμο, να ξεκολλήσεις από την παραλία, καμιά φορά θα σε σπρώξουν προς λάθος κατεύθυνση, αλλά η δουλειά τους είναι να σε ξεκολλήσουν από την παραλία, όχι να σου δώσουν τον προορισμό σου. Το κουπί και η ρώτα δική σου, η πράξεις που θα σε οδηγήσουν στον προορισμό της ζωής σου είναι δικά σου. Όταν τα έχεις αναλάβει, τότε η ελπίδα γίνεται ασήμαντη και ο προορισμός σου σημαντικός.
Το κείμενο είναι του Λάμπρου Στραβελάκη και το είχε γράψει στα πλαίσια διαδικτυακής δράσης μίας ομάδας πολιτικού ακτιβισμού, της «Επανάστασης του 10» http://www.facebook.com/group.php?gid=104737519562372&ref=mf#!/group.php?gid=104737519562372
Σε ευχαριστω Γιαννη για το σχολιο σου και οσο αναφορα την αποφυγη σου για »εννοιολογική αντιστοίχηση λέξεων» την καταλαβαινω πολυ καλα.
Προσπαθω και εγω να το αποφευγω αλλα προκειμενου να δωσω καποια πραγματα πιο ευκολα δεν μπορω παρα να κανω ενα τετοιο παιχνιδι.