Tο σημείο αποχώρησης

Κάθε μέρα στην είσοδο της πολυκατοικίας μου βλέπω την ιδιοκτήτρια του 3^ου ορόφου να συζητά με εκείνη του ισογείου. Την ώρα της κουβέντας, η πρώτη στέκεται όρθια έξω από την είσοδο ενώ η δεύτερη κάθεται στο μπαλκόνι της. Αυτό το τυπικό γεγονός δεν θα μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση αν δεν μιλούσαν κάθε φορά επί ώρες.

Στο σπίτι τους καθισμένες σε έναν καναπέ κατά πάσα πιθανότητα θα έλεγαν πολύ λιγότερα. Το γεγονός  ότι μόνο στην είσοδο έχουν έμπνευση για συζήτηση συμβαίνει διότι εκεί είναι «το σημείο αποχώρησης», όπως το ονομάζω.

Όλοι έχουμε βρεθεί σε οίστρο για κουβέντα σε «σημεία αποχώρησης». Συνήθως συμβαίνει στην πόρτα λίγο πριν αποχαιρετήσουμε ένα φίλο ή μια φίλη. Εκεί μας έρχονται εμπνευσμένες ατάκες και ξεχασμένες σκέψεις που θέλαμε να μοιραστούμε εδώ και καιρό. Η πόρτα είναι το σημείο μηδέν. Το κομμάτι μεταξύ σπιτιού και δρόμου. Μεταξύ Τάξης και Χάους.

Σε εκείνο το σημείο ξέρουμε ότι ο άλλος φεύγει και δεν θα τον ξαναδούμε για κάποιο χρονικό διάστημα. Το διάστημα αυτό μπορεί να είναι μικρό ή μεγάλο, μπορεί να είναι και για πάντα. Στο «σημείο αποχώρησης» δημιουργείται η ανάγκη να μιλήσουμε διότι υποσυνείδητα ξέρουμε ότι μπορεί να μη μας δοθεί δεύτερη ευκαιρία.

Το Σύνταγμα σήμερα είναι ένα μαζικό «σημείο αποχώρησης». Είναι μια τάξη ή μια προσπάθεια για τάξη μέσα στη χαοτική καθημερινότητα όσων ανθρώπων περνούν από μέσα του. Η ανάγκη για πραγματική συνεννόηση μέσα στην κατακερματισμένη κοινωνία μας.

Στη τελική δεν έχει και τόση σημασία αν ο χώρος του Συντάγματος παραμείνει ακομμάτιστος αλλά αν θα καταφέρουμε να μεταλαμπαδεύσουμε το πνεύμα της διαπροσωπικής συνεννόησης που αρχικά γέννησε και στην υπόλοιπη χώρα. Δηλαδή, πάντα να μιλάμε στον διπλανό μας ελεύθερα, σαν να είναι η τελευταία φορά που τον βλέπουμε.

Ανάλυση του Συντάγματος

Το Σύνταγμα είναι ένα απίθανο γεγονός. Τόσα χρόνια κάναμε ασκήσεις επί χάρτου για τα στρώματα της κοινωνίας μας και πως όλα αυτά αλληλεπιδρούν. Όλα τα βλέπεις στο Σύνταγμα. Όσοι φοιτητές ασχολούνται με κοινωνικές επιστήμες ή κάτι παραπλήσιο σίγουρα μπορούν να γράψουν πολλές διατριβές παρατηρώντας την δομή του πληθυσμού μέσα σε αυτόν το χώρο, καθώς και τις μεταβολές που συμβαίνουν άμεσα μετά από την κοινωνική τριβή.

Δεν έχω καμία σχέση με κοινωνιολογία αλλά όταν πρόσφατα άκουσα τη φράση ενός Γάλλου φιλοσόφου «Πειθαρχία χωρίς ελευθερία είναι φασισμός.Ελευθερία χωρίς πειθαρχία είναι χάος.» δεν μπορούσα παρά να κάνω και εγώ μια δική μου κατανομή του ανθρωπινού δυναμικού της πλατείας.

Χώρισα λοιπόν τον χώρο σε πέντε ζώνες.

Κάντε κλικ για μεγέθυνση

1. Ζώνη της Ελευθερίας:  Εκεί γίνετε μια πραγματικά ανοιχτή και πολύ ενδιαφέρουσα Λαϊκή συνέλευση στην οποία όλοι παίρνουν μέρος εκτός από άτομα με ρατσιστικές αντιλήψεις, κάτι που είναι λογικό εφόσον ο ρατσισμός είναι αντίστροφος της ελευθερίας. Στο ίδιο χώρο δημιουργείτε και το κίνημα της Άμεσης Δημοκρατίας, το οποίο μεγαλώνει και αναπτύσσεται στη κυριολεξία σαν ένας ζωντανός οργανισμός.
2. Ζώνη του Χάους: Όπως είπε και ο Γάλλος φιλόσοφος, η ελευθερία χωρίς έλεγχο ευνοεί τη δημιουργία του Χάους. Το οποίο Χάος είναι εκμεταλλεύσιμο από την άρχουσα τάξη για τον εκφοβισμό και τον έλεγχο των μαζών.
3. Ουδέτερη Ζώνη: Άτομα τα οποία είναι απολιτικά ή προβληματισμένα και απλά παρατηρούν προσπαθώντας να βγάλουν συμπεράσματα, όλοι λίγο-πολύ βεβαία αυτό κάνουμε. Τα άτομα αυτά έχουν και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον διότι δεν είναι τόσο περιχαρακωμένα σε ιδεολογίες και μπορούν να επικοινωνούν  εύκολα με όλα τα στρώματα.
4. Ζώνη της πειθαρχίας: Εκεί συναντούμε πιο προσωποπαγείς αντιλήψεις διακυβέρνησης αλλά αυτό έχει μεγάλη διακύμανση. Περιλαμβάνει άτομα που περιμένουν έναν νέο δημοκρατικά εκλεγμένο ηγέτη, μέχρι βασιλικούς και Χρυσαυγήτες. Το αποτέλεσμα είναι ότι πειθαρχημένα και οργανωμένα απλός μουντζώνουν και βρίζουν το κοινοβούλιο, κάτι που είναι μεν μονοδιάστατο αλλά τους κρατά πιο ενωμένους και κάνει την διάσπαση τους από τα μέσα καταστολής δυσκολότερη. Επίσης δεν έχουν την ιδία αντίληψη για την αστυνομία όπως στη «ζώνη της ελευθερίας».
5. Ζώνη της Δικτατορίας: Το κοινοβούλιο, το οποίο έχει χάσει το Δημοκρατικό του έρεισμα, αν και κατά τη προσωπική μου άποψη, έτσι ήταν πάντα. Όπως όλοι έχουν καταλάβει, η «Δημοκρατία» των τελευταίων 30 ετών βασιζόταν στο δανεικό χρήμα, άρα, σε ένα ψέμα. Οπότε δεν πέφτω από τα σύννεφα για το πώς ήρθαν τελικά τα πράγματα.
6. Μια έκτη παρατήρηση είναι το πόσο αρμονικά κλείνει αυτός ο κύκλος αφού ουσιαστικά το «παρακράτος» (το οποίο έχει άμεση σχέση με το κοινοβούλιο) χρησιμοποιεί την «ζώνη του χάους» προκειμένου να τρομοκρατεί τον πληθυσμό. Έχει πλέον φανεί ότι σχεδόν όλοι οι παρακρατικοί είναι από την ΕΥΠ, η οποία φροντίζει παράλληλα να επιστρατεύει ανυποψίαστα παιδιά που έχουν την εντύπωση ότι είναι αντιεξουσιαστές με το να καίνε περίπτερα και να διαλύουν ειρηνικές διαμαρτυρίες.

Βλέπουμε λοιπόν μέσα σε λίγα τετραγωνικά μέτρα, τον κύκλο της κοινωνίας που μέχρι σήμερα ζούσαμε. Αυτό τώρα αλλάζει, στη πλατεία γίνεται η απομυθοποίηση. Όσοι μένουν στα τσιτάτα των μεγαφώνων και δεν κοιτάζουν την ουσία όλης αυτής της κοινωνικής διεργασίας,  κατά τη γνώμη μου, χάνουν τη μεγάλη εικόνα. Το τέλος μιας ολόκληρης εποχής φθαρμένων αξιών και η προσπάθεια δημιουργίας καινούργιων όπως και της ανέγερσης πολλών ξεχασμένων, έχει ξεκινήσει.

Έχουν εκτεθεί ΟΛΟΙ. Το παιχνίδι ήταν και είναι στημένο. Το παιχνίδι θ’ αλλάξει. Σύντομα.

Ενημέρωση: Μετά τα Βίντεο των ακροδεξιών προβοκατόρων της ΕΘΕΛ καταλαβαίνουμε ότι σ’ αυτή τη χώρα πλέον δεν υπάρχουν σοβαροί ιδεολογικοί διαχωρισμοί. Ο βασικότερος διαχωρισμός έχει να κάνει με αυτούς που είναι υπέρ και εκείνους που είναι ενάντια στη βια. Όσοι βιαιοπραγούν είναι προβοκάτορες και δεν χωράν άλλες δικαιολογίες.

Το ΠΑΣΟΚ της Πλατείας

*Το ποστ στο τέλος του έχει ενημερωθεί.

Διάβαζα το κείμενο του Πιτσιρίκου «Ελεύθεροι και Σκλάβοι» στο όποιο έγραφε πως υποστηρίζει τη συμμετοχή της ΓΕΝΟΠ – ΔΕΗ στον αγώνα για κοινωνική συνεννόηση που γίνεται μέσα στη πλατεία Συντάγματος. Στη συνέχεια κατηγόρησε μέσα στο κείμενο τους αντιδραστικούς πάνω σ’ αυτό το κομμάτι ως «χαζούς», πως «βρωμάνε καναπέ» και ότι ενισχύουν το «διαίρει και βασίλευε».

Χθες στη πλατεία δεν είχε πολύ κόσμο, τουλάχιστον δεν είχε τον κόσμο που περίμενα. Αυτό που είχε ήταν ένα τραπεζάκι της ΓΕΣΕΕ για ενημέρωση και μια δεύτερη(!) «λαϊκή συνέλευση» ΜΟΝΟ με ψευτο-συνδικαλιστές να μιλούν από τα μεγάφωνα. Πάντα με αυτή τη ρυθμική επαναστατική φωνή και τα ιδία τσιτάτα που εδώ και τόσα χρόνια έχουμε σιχαθεί ν’ ακούμε.

Εξ’ αρχής στις συνελεύσεις υπήρχαν συνδικαλιστές αλλά αυτόνομοι. Με αυτούς δεν είχα πρόβλημα. Με τους οργανωμένους όμως έχω. Σοβαρό.

Πριν προχωρήσω θα ήθελα να επαναλάβω ότι θεωρώ τον Συνδικαλισμό ζωτικής σημασίας σε μια κοινωνία διότι χωρίς συνδικαλισμό οδηγούμαστε σε καταστάσεις τριτοκοσμικές. Καλή ώρα.

Ο Συνδικαλισμός στη τσιφτετ-Ελλάδα έπαυσε να υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια αφού δεν προστάτευε το κοινωνικό σύνολο παρά μόνο τη τσέπη του. Υπήρχαν βέβαια εξαιρέσεις. Εξαιρέσεις όμως σε έναν κανόνα που ήθελε την Κομματοκρατία να κυριαρχεί ακόμα και στο πιο ιερό όπλο που έχουν στα χέρια τους οι εργαζόμενοι· τη δυνατότητα του ανεξάρτητου-ακομμάτιστου συνδικαλισμού.

Αλλά ας δεχτώ τη ΓΕΣΕΕ, την ΓΕΝΟΠ και την ΑΔΕΔΥ στη πλατεία ως αγνά σωματεία που θέλουν να απεξαρτηθούν από το κομματικό καθεστώς. Ποιους εκπρόσωπους είπαμε πως έχουν ;

Πασόκους και αυτές είναι μόνο οι πρώτες μούρες. Από κάτω τους υπάρχουν ατελείωτοι (δια)κομματικοί σωλήνες συμφερόντων, που όλοι τους οδηγούν απευθείας σε ένα και μόνο σημείο: Το κοινοβούλιο. Αποτελούν χωρίς καμία αμφιβολία μέρος του σάπιου συστήματος που δημιούργησε η σημερινή Κομματοκρατία.

Χωρίς λοιπόν να ξεκαθαρίσουν τα του οίκου τους οι ψευτο-συνδικαλιστές κατέβηκαν οργανωμένοι στη πλατεία με τα παλιά τους άρματα. Ενωμένοι πάντα κάτω από τις φτερούγες των κομμάτων που μας γαμάνε τα τελευταία 30 χρόνια. Ένας δούρειος ίππος του δικομματισμού στο μέχρι πρότινος ακομμάτιστο σύνταγμα.

Πάραυτα στη πλατεία θα συνεχίσω να πηγαίνω όποτε μπορώ. Δεν έχω να χάσω τίποτα. Μόνο κερδίζει κάποιος από τις εικόνες και τις εμπειρίες που αποκτά εκεί.

Αγαπητέ Πιτσιρίκο, εμένα δεν με πειράζει το «χαζός», άλλωστε είμαι «δηλωμένος» και παρόλες τις προσπάθειες μου ίσως να συνεχίζω να βρωμάω καναπέ, όμως σε παρακαλώ, περίμενε το τέλος αυτής της ιστορίας ώστε να δούμε καθαρά ποιες δυνάμεις θα εξυπηρετήσουν καλύτερα το «διαίρει και βασίλευε».

Υ.Γ. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Δεν έχω στείλει ποτέ e-mail στον πιτσιρίκο, ούτε έχω κάποιο πρόβλημα μαζί του. Αντίθετα τον θεωρώ χαρισματικό και έξυπνο άτομο. Επίσης η παρουσία του στο διαδίκτυο ήταν ένας από τους λόγους που ξεκίνησα το δικό μου blog.

* Μετά από μια μικρή κουβέντα με τον pitsiriko μου εξήγησε πως δεν εννοούσε τους «επαγγελματίες» συνδικαλιστές αλλά τους απλούς εργαζόμενους των σωματίων, στα πλαίσια της κοινής δράσης που σήμερα απαιτείται. Βέβαια εξακολουθώ να μη καταλαβαίνω γιατί οι αυτόνομοι-ακομμάτιστοι εργαζόμενοι της ΔΕΗ χρειάζονται τη διεφθαρμένη ΓΕΝΟΠ προκειμένου να κατέβουν στο Σύνταγμα. Το μόνο που μπορώ να προσθέσω είναι μακάρι στο μέλλον να δημιουργηθεί ένα ανεξάρτητο σωματείο που να εκπροσωπεί όλη την εργατική τάξη επί της ουσίας.

Σόρος, Σόρος – Είσαι εδώ ;

Χτες μου συνέβη ένα παράξενο περιστατικό…

Ήταν γύρω στις 9:00 το βράδυ όταν άκουσα δυο διαδοχικούς χτύπους στη πόρτα μου, άργησα να απαντήσω λόγο του θορύβου της τηλεόρασης. Κάθε βράδυ τέτοια ώρα βλέπω τα μεσημεριανά προγράμματα τα οποία φροντίζω να γράφω σε βίντεο διότι το μεσημέρι δουλεύω.

Έτσι λοιπόν ο άγνωστος επισκέπτης βάρεσε με δύναμη τη πόρτα και με έκανε να πεταχτώ από τον καναπέ μου (ιεροσυλία). Προχώρησα διστακτικά και κοίταξα από το ματάκι. Ήταν ένας γκριζομάλλης γεράκος, χωρίς φόβο άνοιξα τη πόρτα και τον ρώτησα τι ήθελε.

Μου είπε ότι τον έλεγαν Σόρος και ότι είναι ένας από τους μεγαλύτερους επενδυτές της παγκόσμιας αγοράς. Το γνώριζα το όνομα αλλά μου φάνηκε γελοίο. Τι ήθελε ο Σόρος στο σπίτι μου ;

Αναρχικοί και Φιλελεύθεροι

Στη πλατεία Συντάγματος γίνεται μια ιδεολογική τριβή η οποία σκάει σα βόμβα μέσα στην αποβλάκωση της καθημερινότητας, του άψυχου διαδικτύου και της ανούσιας μιζέριας.

Αν όλα κυλήσουν ειρηνικά στη πλατεία θα γραφτούν αυτές τις μέρες οι πιο όμορφες σελίδες της Νεοπολίτευσης.

Χθες ήμουν προβληματισμένος πάνω σε ορισμένα ζητήματα αλλά σήμερα μιλώντας με ακόμα περισσότερα άτομα από τους «ακομμάτιστους» επιβεβαίωσα κάτι το όποιο ήταν λογικό και σκεφτόμουν χρόνια τώρα.

Ο Αναρχισμός με το Φιλελευθερισμό ταυτίζονται σε απίστευτο βαθμό.

[Pics&Vids]Δημοκρατία ΤΩΡΑ !

Να πληρώσουν: οι Πολιτικοί, οι Τραπεζίτες, τα Μεγαλοστελέχη, τα Κόμματα, τα Συνδικάτα, οι Μεγαλοσυνταξιούχοι

Η Ελευθερία θέλει: Να δίνεις το αίμα σου - Η Σκλαβιά θέλει: Να πίνεις το αίμα των άλλων.

Χθες 28-5-2011 ήμουν πάλι εκεί και έβλεπα να δημιουργείτε κάτι καινούργιο, από το μηδέν.

Θα υπάρξουν αντιθέσεις, θα υπάρξουν προβλήματα αλλά το σίγουρο είναι ότι κανένας άλλος εκτός από εμάς δε μπορεί να τα λύσει άμα δεν κατέβει για να συμμετέχει ενεργά.

Όσοι πιστεύουν ότι τα πράγματα αλλάζουν με ένα μαγικό ραβδάκι και απλά αναλώνονται στη κριτική των σημερινών πολιτικών γεγονότων μέσο του διαδικτύου, τότε χάνουν την ευκαιρία να συμμετέχουν σε μια κίνηση που γίνεται κάθε 50 χρόνια.